Bratek w ogrodzie króla

Król poszedł do swego ogrodu i zastał tam więdnące i umierające drzewa, krzewy i kwiaty. Dąb powiedział mu, że umiera, gdyż nie może być tak wysoki jak sosna. Gdy zwrócił się do sosny, dowiedział się, że więdnie ona, gdyż nie może znieść, że nie ma takich winogron jak winorośl. A winorośl umiera, ponieważ nie może kwitnąć jak róża. W kocu znalazł jedną roślinę kwitnącą i świeżą jak zawsze – był to bratek. Na swoje pytanie król otrzymał taką odpowiedź:

– Uznałem, że gdy posadziłeś mnie, chciałeś, żebym to ja wyrósł. Gdybyś chciał dąb, winorośl czy różę, posadziłbyś je. A więc pomyślałem: jeśli mogę być tym, czym jestem, spróbuję być tym najlepiej, jak tylko potrafię. Nie mogę być nikim innym, tylko tym, czym jestem. I staram się być tym czym jestem, na tyle, na ile potrafię.

Jesteś tu, ponieważ egzystencja potrzebuje cię takim, jaki jesteś. Gdyby było inaczej, ktoś inny byłby na twoim miejscu. Egzystencja nie pomogłaby ci przyjść na świat, nie stworzyłaby cię. Jesteś dopełnieniem czegoś bardzo podstawowego, bardzo istotnego – właśnie taki, jaki jesteś.

Gdyby Bóg chciał buddę, mógłby stworzyć tylu buddów, ile tylko chce. Stworzył tylko jednego Buddę i to wystarczyło, zaspokoił pragnienie swego serca. Od tamtej pory nie stworzył innego Buddy czy Chrystusa, ale stworzył ciebie. Pomyśl tylko o szacunku, jaki wszechświat ci okazał! Ty zostałeś wybrany, nie Budda, nie Chrystus czy Kryszna.

Jesteś potrzebny bardziej niż oni – oto powód. Teraz ty bardziej tu pasujesz. ich dzieło jest już skończone, wnieśli już swój aromat do egzystencji. Teraz ty musisz wnieść swój aromat.

Moraliści, purytanie i księża stale cię jednak pouczają i doprowadzają do szaleństwa. Mówią do róży: „Bądź lotosem”. A do lotosu mówią: „Co ty tu robisz? Musisz stać się kimś innym”. Cały ogród doprowadzają do szaleństwa, wszystko zaczyna umierać – ponieważ nikt nie może być kimś innym, niż jest, to jest niemożliwe.

To właśnie zdarzyło się z ludźmi. Wszyscy udają. Autentyczność zatracono, prawdę zatracono, wszyscy starają się pokazać, że są kimś innym, niż są. Przyjrzyj się sobie – ty też udajesz, że jesteś kimś innym, a możesz być tylko sobą, nie ma innej możliwości i nigdy nie było, nie ma mowy, byś był kimś innym niż jesteś. Bądź sobą. Można cieszyć się i rozkwitać, można też więdnąć, jeśli to potępisz.

Nie można samego siebie ulepszać. Nie mówię, że usprawnienie nie może się zdarzyć, ale że nie można samemu siebie ulepszać. Gdy ty przestaniesz się ulepszać, życie cię ulepszy. W tym odprężeniu i akceptacji życie zaczyna dbać o ciebie, zaczyna przez ciebie płynąć.

Nikt jeszcze nie był taki, jak ty, i nikt po tobie taki już nie będzie. Jesteś jedyny w swoim rodzaju, nieporównywalny z nikim. Zaakceptuj to, pokochaj, świętuj i w tym świętowaniu zaczniesz dostrzegać niepowtarzalność i nieporównywalne piękno innych ludzi. Miłość jest możliwa tylko wtedy, gdy jest głęboka akceptacja siebie, tej drugiej osoby i świata. Akceptacja stwarza środowisko, w którym wzrasta miłość; grunt, na którym miłość rozkwita.

Źródło: Osho – Karty przemiany